Eindejaarsbijdrage: ‘Ondanks alles hebben we het in de basis gewoon goed’

SLIEDRECHT – Uit en over Sliedrecht laten we ieder jaar tussen de kerstdagen en jaarwisseling op Sliedrecht24 een aantal mensen terugkijken op gebeurtenissen. Een terugblik op 2021 en vooruitkijken naar het jaar 2022. Bijdragen leveren deze keer Anja van der Starre, de vrouw achter de website rond de Merwedegijzelaars (zaterdag 25 december 2021), Marianne Bor-v.d. Berg, directeur van openbare basisschool De Wilgen (zondag 26 december 2021), André Visser, directeur VMBO chr. scholengemeenschap De Lage Waard (maandag 27 december 2021), oud-wethouder Johan Lavooi (dinsdag 28 december 2021), voorzitter van Stichting De Kaai Joke van Bakel-Middelweerd (woensdag 29 december 2021), Adrie Stuij, voorzitter van de Vereniging Sliedrechtse Ondernemingen (donderdag 30 december 2021) en burgemeester Jan de Vries (CDA) (vrijdag 31 december 2021). Journalist en hoofdredacteur van online krant Sliedrecht24 Peter Donk levert een bijdrage voor nieuwjaarsdag (zaterdag 1 januari 2022). 

Vandaag: Anja van der Starre, de vrouw achter de website rond de Merwedegijzelaars

25 December, Eerste Kerstdag. Op deze dag staan we stil bij de geboorte van Jezus Christus. In het gezin waarin ik opgroeide vierden we die dag ook een andere geboorte: die van mijn lieve moeder. Vandaag is ze in goede gezondheid 90 jaar geworden. Een mijlpaal, te meer omdat het er in maart van dit jaar niet naar uitzag, dat ze zou gaan herstellen van corona. Het tweede weekend van maart werd mama positief op corona getest. Ze was doodziek en moest direct in isolatie. Omdat ik als mantelzorger in quarantaine moest, kozen we voor een even praktische als fijne oplossing: ik trok bij mijn nog zelfstandig wonende moeder in. Op deze manier wisten we 24-uurs zorg met liefdevolle nabijheid te combineren. Het zouden twee intense, maar ook heel bijzondere weken worden. Hoewel we daar heel reëel over waren, bleek uiteindelijk dat het haar tijd nog niet was. Ze knapte heel langzaam weer op en eind maart kon ik weer terug naar man en kat op Baanhoek. In mijn werk in het hospice ben ik gelukkig bekend met presente zorg; dat ik dat in een thuissituatie aan mijn eigen moeder heb kunnen geven, is voor ons allebei een verrijkende ervaring geweest. Vandaag vieren we in kleine familiekring dankbaar de mooie toegift op mama’s leven.

Verrijkend was deze zomer ook de geboorte van ons tweede kleinkind: Charlie, werkelijk een prachtig kereltje. We hebben hem nu al vaker gezien dan onze lieve kleindochter Evie (3), die in Nieuw-Zeeland woont. We genieten – onder andere via beeldbellen – met volle teugen van die twee vrolijke leukerds. Kleinkinderen zijn echt een groot cadeau.

Naast vreugde waren er uiteraard ook minder leuke dingen. Zo ontving ik direct in januari al bericht van overlijden van twee Merwedegijzelaars, de heren Mijnster (96) en Rietveld (98). In juli en oktober ontvielen ons nog twee andere gijzelaars: de heren Rikkers (95) en Van der Welle (100). Droevig nieuws, al zijn de families vooral dankbaar voor het rijke leven wat hun vader, grootvader en overgrootvader heeft gehad. Met het overlijden van deze vier heren is het aantal nog in leven zijnde oud-gijzelaars gereduceerd tot twee. De geschiedenis uit de eerste hand kunnen vernemen, behoort daarmee grotendeels tot het verleden. Meer nog dan dat feit, raakt het overlijden van oud-gijzelaars mij ook als mens. Zij vertrouwden mij, als dochter van een lotgenoot, hun oorlogsverhaal over de razzia toe en dat leidde vaak tot warme banden, ook met hun families. De heren worden gemist, maar hun belangrijke verhalen blijven te lezen op het digitaal monument. Het fysieke monument voor de Merwedegijzelaars, dat vorig jaar oktober aan de Adriaan Volkersingel werd onthuld, bezoek ik sindsdien wekelijks. Met dank aan de gemeente is er deze zomer een bankje bij geplaatst. Een troostrijke plek om even te gaan zitten en naar binnen te keren, maar het is ook een plek die zich bij uitstek leent voor pure gesprekken met toevallige passanten.

Anders dan vorig jaar konden er nu op 4 mei bij het monument aan de Stationsweg weer in bredere kring kransen gelegd worden. Op 16 mei – de dag van de Merwederazzia – was er voor het eerst een herdenking bij het nieuwe monument. Vanwege de coronamaatregelen bleef dit beperkt tot een kleine, besloten, plechtigheid onder leiding van onze nieuwe burgemeester Jan de Vries. Op verzoek van de Stichting Struikelstenen Sliedrecht legde burgemeester De Vries op 18 september de struikelstenen voor de in de herfst van 1944 omgekomen Merwedegijzelaars Jaap van der Knaap (Julianastraat) en Gerrit de Bruin (Wilhelminastraat). Ook hier een besloten ceremonie, waarin we de families Van der Knaap en De Bruin gelukkig wel konden betrekken. Met het project struikelstenen zijn er inmiddels 37 namen van omgekomen dorpsgenoten teruggebracht in het straatbeeld; hoe waardevol! ​

Tja, ik ontkom er niet aan ook de coronaperikelen van 2021 te benoemen. Qua werk heeft het voor ons nogal wat impact, mijn man is namelijk zelfstandig ondernemer en ik werk in de terminale zorg. Iedere dag is er wel wat en door de onvoorspelbaarheid van alles valt er weinig te managen. We kunnen inmiddels goed schakelen, maar we staan af en toe ook echt bewust even stil bij wat ons raakt(e). Dat mijn moeder er bijvoorbeeld zo enorm ziek van is geweest en dat we onze (bonus)zoon en zijn gezin in Nieuw-Zeeland nu al langere tijd niet kunnen bezoeken. Soms worden we er net als iedereen wel eens moe van, maar door iedere ochtend ons Ommetje door het dorp te wandelen houden we hoofd en geest aardig in balans. Onze fantastische rondreis door Denemarken in oktober was ook een echte oppepper. Wat overheerst is de dankbaarheid dat we het in de basis gewoon goed hebben.

Ons dieptepunt van dit jaar had niets te maken met corona, maar alles met de onnodige dood van onze kater Mickey (7). Hij werd in juni op de dijk aangereden door een automobilist die bijna 2x de toegestane snelheid reed. Mickey (op foto) strompelde op zijn adrenaline zwaargewond naar huis. Zijn beide achterpootjes waren verminkt; de dierenarts deed haar best, maar de rechterachterpoot bleek niet te redden en moest worden geamputeerd. Mickey was wilskrachtig en probeerde op drie poten verder te gaan. Helaas bleek zijn letsel toch te groot: na tien dagen hebben we hem met pijn in het hart alsnog in moeten laten slapen. De chauffeur heb ik dankzij een ingezonden brief op Sliedrecht24 (en de camerabeelden van onze buren!) snel kunnen achterhalen. Aanvankelijk leek hij begaan met Mickey’s lot en ons verdriet en zegde hij toe alles netjes met ons te gaan regelen. Een loze belofte zo zou later blijken. Een schril contrast met de vele hartverwarmende reacties die we van zoveel andere mensen mochten ontvangen. We hebben het uiteindelijk voor onszelf af kunnen sluiten, maar we missen onze lieve Mick nog iedere dag.

Mijn terugblik op 2021 besluit ik graag met hoopvolle raad voor 2022: hou je hart zacht en warm, oefen in compassie en leef in vreugde en vertrouwen!