Het blijft een ding voor ambtenaren. Schrijven in begrijpelijk Nederlands. Taal die duidelijk is en niet dat je een zin tot drie keer toe moet lezen. Dat geldt zeker voor publicaties, die voor inwoners bedoeld zijn, zoals teksten op de gemeentepagina.
Neem nu deze publicatie woensdag 26 mei 2021 op de gemeentepagina met als kopje Wet Milieubeheer
“Burgemeester en wethouders van Sliedrecht hebben besloten om, naar aanleiding van een daartoe ontvangen verzoek, aan (…), ten behoeve van de inrichting gelegen aan Deltalaan (…) te Sliedrecht in het belang van de bescherming van het milieu, maatwerkvoorschriften op te leggen. Gelet op artikel 8.42 van de Wet milieubeheer en artikel 2.20, lid 1 van het Activiteitenbesluit milieubeheer is besloten om maatwerkvoorschriften te stellen voor het aspect geluid.”
Dodelijk! Want de tekst daarna geeft nauwelijks uitleg waar het over gaat.
Hoe kun je een tekst aanleveren aan inwoners, waar tegen een besluit bezwaar gemaakt kan worden, die je een aantal keren moet lezen om te begrijpen wat er wordt bedoeld? Er zouden strafpunten moeten worden uitgedeeld aan de opsteller.
Het kan en mag anno 2021 niet zo zijn dat teksten onduidelijk zijn, die voor inwoners bestemd zijn. Ik schrijf dit omdat het niet de eerste keer is. Ook vanuit de gemeenteraad is er al regelmatig gewezen op taalniveau B1, dit is ‘de hulplijn‘ voor de ambtenaar (vb. ‘Het woord openbare ruimte is niet geschikt voor taalniveau B1’, vb. ‘Het woord Communicatie is niet geschikt voor taalniveau B1. Het woord is te abstract.’).
Niet voor niets is voor taalgebruik door ambtenaren regelmatig aandacht, zoals vorig jaar november nog door Binnenlands Bestuur.
De gemeenteraad, als hoogste orgaan, zou er goed aan doen nog eens aan de bel te trekken, want er is nog weinig verbetering zichtbaar. Een afdeling communicatie zou er op toe moeten zien dat een tekst duidelijk en begrijpelijk is, voordat de publicatie naar buiten gaat.
Peter Donk
Let op! Een column bevat altijd een mening en mag prikkelen. Dit artikel staat dan ook op de pagina Opinie. Elke lezer mag een column aandragen (let op: de column is echt een column en geen ingezonden brief).
Van de secretaresse van de wethouder kreeg ik op 19 mei een mail met o.a. daarin:
Beste Simon,
Namens mijn collega’s van Communicatie, hartelijk dank voor je oplettendheid. Dit houdt hun scherp.
De tikfout in voorkomen wordt/is aangepast en het foutieve streepje bij hittestress wordt/is weggehaald.
Jouw opmerking over hoe makkelijker iets leest, hoe beter het blijft ‘hangen’, wordt van harte gedeeld. Hier wordt zoveel mogelijk rekening mee gehouden.
Sommige woorden – die je noemt als voorbeeld – zijn wel duidelijk.
Het gaat met name over ambtelijke termen en verwijzing naar wetgeving.
We proberen bij verwerking van nieuws daar voortdurend op te letten.
Persoonlijk ben ik voor spreektaal schrijven.
En toegegeven, soms kan het ook bij ons anders.
Helemaal eens, Peter!
Ik heb wethouders, gemeenteraadsleden en ambtenaren al een paar keer voorbeelden genoemd. Zoals: waarom heeft men het over lichtmasten in plaats van over lantaarnpalen?
Aan de andere kant mag je er zelf ook op letten!
Waarom gebruik je woorden als #publicatie en #anno? Dat is ook geen B1!!
Succes!
Hier ben ik het helemaal mee eens.
1. Eerst dacht ik dat men het expres deed om zo onbegrijpelijke besluiten door te drukken met als motto: dit begrijpt men toch niet dus minder vragen en gedoe. Maar dat klinkt wellicht onterecht negatief.
2. Toen dacht ik dat men wel moest om juridische problemen te voorkomen. Verwijzen naar wetten en sub wetten en sub van sub wetten. Als bijvoorbeeld de geluidsnorm niet wordt overschreden maar voor het gevoel van de mensen het een grote herrie is, dan kan men door te wijzen op de norm aangeven: ‘blijft erbinnen dus doen we niets aan’. Dat zou best wel kunnen.
De oplossing zou kunnen zijn: met ambtenarentaal alles bekend maken om juridisch gedekt te zijn en daaronder een vrijblijvende, niet juridisch aan te vechten tekst in simpel Nederlands.
Overigens vind ik wel dat de Raadsleden, als ze via Sliedrecht24 reageren, daar wel duidelijke taal gebruiken en dat ook de raadsleden vaak met gefronste wenkbrauwen zitten te lezen wat de ambtenaar naar ze toestuurt.