SLIEDRECHT – Oud-raadslid Gerrit Venis belandde donderdag 21 januari 2021 in het ziekenhuis met corona. Wekelijks op zondag bericht Venis via online krant Sliedrecht24 wat hem overkwam, over de ziekenhuisopname en de gevolgen van het coronavirus. Dat doet hij in de serie persoonlijke verhalen: ‘En toen had ik corona…’. Dit is de zesde en laatste bijdrage.
Gerrit Venis kreeg corona en bericht daar wekelijks over op zondag. (Foto Hans van der Aa / Sliedrecht24)
Een half jaar fysiotherapie… Dat leek me dus nogal veel.
Voor de therapie koos ik het bedrijf dat in sporthal De Basis is gevestigd. Lekker dicht in buurt. En dus te doen als ik er naar toe zou moeten lopen. De eerste twee weken kwam de therapeute naar mij. De oefeningen waren te overzien; zittend op een stoel ging het o.a. om het strekken en tillen van de benen en ademhalingsoefeningen.
Ze vertelde meerdere Covid-klanten te hebben en wist vanuit die ervaring, dat je heel snel denkt meer te kunnen dan waartoe je in werkelijkheid in staat bent. Daar kwam ik ook al heel snel achter… Ik dacht het baasje te zijn, maar zodra ik me maar een beetje inspande, lag ik de rest van de dag voor pampus.
Aan het eind van de tweede week (de sneeuw was weer verdwenen en de temperatuur werd aangenamer) kondigde ze aan dat de volgende oefening een wandeling zou zijn. Om dat vast te proberen, ging ik goedgemoed oefenen. Een blokje rond… op mijn telefoon installeerde ik een stappenteller en zo telde dat eerste rondje 320 stappen. Onderweg moest ik wel drie keer even stoppen om lucht te happen.
De volgende dagen herhaalde ik wat we thuis het kleine rondje gingen noemen. Na een keer of vier volgde het grote rondje (500 stappen). Het ging me ook steeds gemakkelijker af. Maar toen ik daarnaast ook nog even voor mijn zoon naar de apotheek in Alblasserdam moest en daarna naar die in het ASz was de koek op en heb ik de daarop volgende dag helemaal niets meer kunnen doen. Zonder aandacht te besteden aan de waarschuwing van de therapeute was ik over de grens gegaan van wat ik aankon.
Omdat ik – door de oefenrondjes – ‘afgetraind’ was, stelde ik voor om bij de wandeling met de fysiotherapeute een nog wat groter rondje te maken (800 stappen). “Weet je het zeker?”, vroeg ze. Tuurlijk!! En ook dat ging niet in één keer… Drie keer stoppen. Tot de volgende therapiesessie heb ik geoefend; soms het korte rondje, meestal het lange en een enkele keer die rondjes gecombineerd. Het ging steeds beter.
Ook thuis schoot het op… de singletjes voor de jukebox stonden keurig in doosjes op alfabetische volgorde en waren in lijstjes uitgetypt. Nu alleen nog maar een stickertje er op en kiezen welke 100 in aanmerking komen voor een plekje in de box. De meeste mails, appjes en sms’jes waren beantwoord.
Na nog een gezamenlijk rondje (dit keer 1000 stappen en met maar 1 pitstop) spraken we af dat ik voor de volgende sessies naar De Basis zou komen. Of ik dat zou halen was de vraag? Om het te proberen ben ik een dag eerder al gaan proefwandelen. Het bleek maar iets verder dan het grote rondje, dus te doen.
Zo belandde ik in het volgende stadium van de behandeling: een stukje fietsen (ik haal nu de 3 kilometer); een poosje “leg pressen” en de wandeling naar en van De Basis. Qua lucht gaat dat goed. Het zuurstof gehalte in mijn bloed blijft tijdens de oefeningen stabiel (zo rond 96) en mijn hartslag is die van een jonge god. Punt is alleen dat ik door de oefeningen en wandelingen zere kuiten krijg, mijn bovenbenen zeer doen en mijn rechterbilspier begint te protesteren. Allemaal ongemakjes die niets uit te staan hebben met de Corona-besmetting, maar die te wijten zijn aan mijn volstrekte gebrek aan conditie.
Het lijkt me een goed idee om als de therapie is afgelopen toch maar aan mijn conditie te blijven werken. Naar de sportschool? Nou, laat ik gewoon eens beginnen om elke dag een stukje te wandelen. En als ik dan – net als een overbuurvrouw – een vuilniszak meeneem en een grijptang om vuil op te rapen, kan het nuttige nog worden gecombineerd met het aangename. Of is het in dit geval het ene nuttige combineren met het andere nuttige?
Ben ik nu beter? Het gaat de goede kant op, maar de grens over tussen wat ik kan en denk te kunnen, is er nog wel. Benieuwd wat de longarts zegt als ik straks word opgeroepen voor controle.
Gerrit Venis
Gerrit Venis schreef de afgelopen weken op verzoek van online krant Sliedrecht24 over wat hij meemaakte en heeft beleefd in de serie persoonlijke verhalen: ‘En toen had ik corona…’
Redactie Sliedrecht24
Een leuk kijkje geef jij Gerrit in jouw leefwereld, sinds Corona. Het heeft dus een enorme impact op je dagelijkse leven, veel meer dan een stevige griep lijkt mij. Misschien kun je de complotdenkers en anderen, die het allemaal flauwekul vinden eens benaderen. Ze zitten tot zelfs in de Tweede Kamer toe! Veel sterkte toegewenst met het verdere traject en tot ziens bij het boodschappen doen!