SLIEDRECHT – Oud-raadslid Gerrit Venis belandde donderdag 21 januari 2021 in het ziekenhuis met corona. Wekelijks op zondag bericht Venis via online krant Sliedrecht24 wat hem overkwam, over de ziekenhuisopname en de gevolgen van het coronavirus. Dat doet hij in de serie persoonlijke verhalen: ‘En toen had ik corona…’. Dit is de vijfde bijdrage.
Gerrit Venis kreeg corona en bericht daar wekelijks over op zondag. (Foto Hans van der Aa / Sliedrecht24)
Weer thuis…
Maar toch lastig. Overal waar ik naar toe wilde (of moest), kwam 14 meter slang achter me aan. Dus in bed met zo’n zuurstofbrilletje op, slaap je het best op je rug en dat is voor een zijslaper als ik niet al te gemakkelijk. Afgezien van die beperkingen, voelde ik mij eigenlijk wel goed.
Wakker geworden dacht ik na over wat ik die dag allemaal zou gaan doen. We hadden voor de kerst een jukebox gekocht en de plaatjes daarvoor moesten nog schoongemaakt en op rij gelegd worden. En de mailtjes waren vanaf rond nieuwjaar niet meer gelezen. Kortom genoeg plannen.
Eerst even douchen (daar was ik in het ziekenhuis niet aan toegekomen), tandenpoetsen en scheren. Om gemakkelijk te douchen was intussen een douchestoel aangeschaft, want staand douchen zou – kregen we mee uit het ziekenhuis – te veel energie vragen.
Toen ik dat alles gedaan had, waren de plannen ook meteen over. De energie voor die dag was direct op. De rest van de dag was het hangen op de bank en series kijken. Dagelijks moesten – ik vertelde u al over de app – ook het zuurstofgehalte in mijn bloed en mijn temperatuur worden doorgegeven aan de longafdeling. Verder was de vraag om met een cijfer (hoe lager, hoe beter) aan te geven hoe ik me voelde. Dit vond ik lastig. Want – zoals ik al zei – eigenlijk voelde ik me best goed, maar de praktijk was, dat na de minste geringste inspanning (zoals de dagelijkse
verzorging) de energie gewoon op was.
Heette dat moe? Zo voelde het niet, want ik wilde van alles, maar het ging gewoon niet.
Intussen ging het met de metingen de goede kant op. Zuurstofgehalte 93/94 en een keurige temperatuur. Op basis van deze cijfers mocht de zuurstof terug naar 1 liter per minuut en als ik in rust was, mocht zelfs het brilletje af.
Het lukte ook steeds beter om alle berichtjes te beantwoorden, die de afgelopen tijd waren gestuurd. Bij de mail trof ik een aantal aanmaningen. Een telefoontje met uitleg aan de betreffende bedrijven was voldoende om het te regelen. Behalve bij de belastingdienst. Omdat ik mijn btw-afdracht (u weet misschien dat ik een eigen bedrijfje heb dat zich toelegt op het adviseren van gemeenteraden, fracties en gemeenteraadsleden) te laat betaalde, kreeg ik een behoorlijke boete opgelegd. Dat zal ook wel goed komen, dacht ik, maar de belastingdienst is niet de meest flexibele club. Want bij het kijken en terugkijken in het ziekenhuis van alle actualiteitenprogramma’s (ik wist echt alles over de toeslagenaffaire) was me het starre van die dienst ook al wel duidelijk geworden.
Bij mijn ontslag uit het ASz werd verteld dat ik in aanmerking kwam voor fysiotherapie. En toen ik -12 dagen na thuiskomst – van de longafdeling het bericht kreeg dat ik mocht stoppen met zuurstof, was het tijd voor de volgende stap. 25 weken – dus bijna een half jaar! – twee keer per week fysio.
Het leek me nogal overdreven…
Gerrit Venis
Zondag 28 maart 2021 schrijft Gerrit Venis op verzoek van online krant Sliedrecht24 weer over wat hij meemaakte en beleeft in de serie persoonlijke verhalen: ‘En toen had ik corona…’ Dat wordt de laatste bijdrage in deze serie.
Redactie Sliedrecht24