In de serie persoonlijke verhalen: ‘En toen had ik corona…’

SLIEDRECHT – Oud-raadslid Gerrit Venis belandde donderdag 21 januari 2021 in het ziekenhuis met corona. Wekelijks op zondag bericht Venis via online krant Sliedrecht24 wat hem overkwam, over de ziekenhuisopname en de gevolgen van het coronavirus. Dat doet hij in de serie persoonlijke verhalen: ‘En toen had ik corona…’. Dit is de eerste bijdrage, precies een maand na zijn ziekenhuisopname.

Gerrit Venis kreeg corona en bericht daar wekelijks over op zondag. (Foto Hans van der Aa / Sliedrecht24)

Waar je het oploopt, is meestal een raadsel.

Ik vermoed besmet te zijn door iemand, van wie de oom het kreeg toen hij tijdelijk verbleef in een soort zorghotel. Veel doet het er trouwens niet toe, want het overkomt per dag zo’n 5000 mensen. Althans dat zijn degenen, waarvan het weten. Van een besmetting voel je niets en dat was dan ook niet de aanleiding naar de teststraat te rijden.

Een keer of twee per jaar ga ik verschrikkelijk aan het hoesten. Dat doet zo zeer dat ik mijn armen om mijn romp moet doen om mijn ribben wat bij elkaar te houden. Keeltabletten, hoestdrank en een kuurtje van de huisarts helpen, dus niets aan de hand. Het overkwam me ook in augustus en omdat iedereen waar ik mee in contact kwam toen met een fikse boog om me heen liep, liet ik me toen testen. Meer ter geruststelling van anderen dan dat ik het voor mezelf nodig vond. En terecht: niets aan de hand; een negatieve test.

Net voor oud & nieuw begon het gehoest opnieuw en het daarbij behorende programma. Om te voorkomen dat ik weer in het verdomhoekje terecht zou komen, liet ik me opnieuw testen. En dit keer belde de GGD met de melding dat ik positief was. Een zeker een uur durend gesprek volgde om te achterhalen met wie ik in de afgelopen tijd allemaal ik contact was geweest. Behalve het al bekende gehoest was er op dat moment niet veel aan de hand. We spreken  woensdag 13 januari 2021.

Maar langzamerhand verslechterde het. Ik had volstrekt geen zin om in mijn werkkamer te komen, terwijl ik daar normaal gesproken (want mijn muziekverzameling staat daar ook) best veel tijd doorbreng. In warm eten had ik geen trek en als ik iets at, dan smaakte het helemaal nergens naar. En als ik even de trap op liep, dan moest ik daarna in een stoel op adem komen. Van koorts was geen sprake. We hadden ons pas (in de aanbieding) een soort koortslasergun aangeschaft en die bleef normale temperaturen tonen.

Zo ging het een weekje door. Tot het op de 21ste niet meer ging. We beschikten intussen over een saturatiemeter (een apparaatje, waarmee je het zuurstof gehalte in je bloed kunt meten). En dat liet zien dat het percentage onder de 80 zat, terwijl het tussen de 96 en 100 hoort te zijn. Mijn vrouw Ineke belde de huisarts en die was er – geheel in Covidstijl gekleed – snel. Zijn thermometer – een apparaat voor in je oor – oordeelde dat mijn temperatuur boven de 39 was.

Nog sneller dan de huisarts was de ambulance er en ik onderweg naar het Albert Schweitzer ziekenhuis.

Thuis gooide Ineke intussen de lasergunthermometer bij het vuil. Wat had je ook aan zo’n ding uit de aanbieding van Dirk!!

Ook in de ambulance werd mijn temperatuur gemeten en die was “wonderbaarlijk” weer gedaald naar 36 en nog wat. Dus ergens is er bij het meten iets niet goed gegaan. Maar ook dat doet er niet veel toe; ik was onderweg naar de spoedeisende hulp. En ze deden zelfs de zwaailichten aan.

Gerrit Venis

Zondag 28 februari 2021 schrijft Gerrit Venis op verzoek van online krant Sliedrecht24 weer over wat hij meemaakte en beleeft in de serie persoonlijke verhalen: ‘En toen had ik corona…’

Redactie Sliedrecht24