SLIEDRECHT – Een in het voorjaar 2022 door de gemeente Sliedrecht verstrekte verleende omgevingsvergunning voor het bouwen van 62 woningen in Het Buurtschap in wijk Baanhoek-West leidt tot vragen bij lokale partij PRO Sliedrecht. Raadslid Timo Pauw (PRO Sliedrecht) stelde die donderdag 22 september 2022 aan het college van B & W. Na bodemonderzoek wordt toekomstige bewoners geadviseerd daar geen ‘grote moestuin’ aan te leggen, vanwege vervuiling door perfluoroctaanzuur (PFOA).
Er is PFOA aangetoond gevonden in de bodem van de nieuwe wijk tot een maximale waarde van 72 μg/kg.ds. Dit gehalte aan PFOA is aanzienlijk hoger dan het landelijke en het regionale achtergrondniveau, maar aanzienlijk lager dan de recent afgeleide INEV voor PFOA (Indicatief Niveau voor Ernstige Verontreiniging, RIVM, januari 2020). (Schetsontwerp via BPD)
“Gezien de bestemming van de locatie (wonen met tuin zonder grote moestuin) vormen deze waarden daarom geen bezwaar om de omgevingsvergunning te verlenen. Wel zijn deze waarden een belemmering bij hergebruik van eventueel vrijkomende grond”, schreef de gemeente Sliedrecht in maart 2022 aan ontwikkelaar BPD.
Vragen
Naar aanleiding van de vondst van PFOA met de maximale waarde van 72 μg/kg.ds heeft Pauw een vraag. “Graag vernemen wij of er na deze indicatie andere normeringen worden gehanteerd door het RIVM aangaande dit soort projecten”, aldus Pauw, die vervolgt: “Aangaande de locatie hanteert u de term Wonen met Tuin zonder grote moestuin. Graag ontvangen wij uw definitie van een grote moestuin? Op welke wijze worden toekomstige bewoners op de hoogte gesteld van het risico dat eten uit eigen tuin kan opleveren?” Ook wil het raadslid weten of de grond van deze locatie nu wel of niet wordt afgevoerd buiten de locatie. Pauw wil op korte termijn antwoord van het college.
Zijn inderdaad goede en terechte vragen van Timo, want – ofschoon Prof. Jacob de Boer wel duidelijk was over het niet “opzoeken van de grenzen” – haalde dhr. Hakkeling van de Omgevingsdienst er de zeer hoge INEV risicogrenswaardes (tot 463 uq/kg) bij, terwijl die feitelijk alleen voor bodemsanering bedoeld zijn. En die grenswaardes hebben absoluut niets te maken met de “bestemming wonen”.
De discussie met hem daarover is wat mij betreft nog niet achter de rug, maar gelijktijdig kun je dus nergens gewoon duidelijk vinden wat nou de precieze maximale zgn. “humane grenswaarde” voor PFAS-verontreiniging is om er veilig woningen op te bouwen.
Dat ligt m.i. overigens niet aan de gemeente, maar meer aan de landelijke en provinciale overheden, die alle PFAS regelgeving omhullen met heel veel rookgordijnen, waarvoor op zich een vergunning al op zijn plaats zou zijn.
Afijn, ik ben benieuwd naar de antwoorden van de gemeente en inmiddels heb ik ook contact gezocht met het RIVM voor duidelijke(re) maximale humane grenswaardes en nadere uitleg over dit onderwerp.
Wordt dus van diverse kanten t.z.t. vervolgd . . . . .
Misschien inderdaad noodzakelijk om het als Gemeente wat beter toe te lichten. Wat moet je zo’n uitleg?
We hebben in Sliedrecht nu een moestuin met gebruiksaanwijzing om niet de hele week van te eten maar af te wisselen met winkelgroente en een wijk met een tuin waar je niet te veel, of wellicht niets, moet verbouwen omdat dat mogelijk gezondheidsschade geeft. Moet je daarvoor tekenen dat je dat weet om schadeclaims te voorkomen?
Zoiets hoort niet. Duidelijke taal spreken is noodzakelijk. Het is veilig wonen op niet verontreinigde grond of we bouwen, bouwen, bouwen niet, dat zou de slogan moeten zijn.
Afgraven en gewoon terugbrengen naar waar het vandaan komt… juist, Chemours Netherlands B.V. in Dordrecht en de vervuiler betaalt.
Goede vragen! Gemeente moet duidelijke keuzes maken. Als we een goed woon- en leefklimaat willen (zeker bij nieuwe woningen waar kansen zijn) dan zal ook de bodem schoon moeten zijn.