SLIEDRECHT – Oud-raadslid Gerrit Venis belandde donderdag 21 januari 2021 in het ziekenhuis met corona. Wekelijks op zondag bericht Venis via online krant Sliedrecht24 wat hem overkwam, over de ziekenhuisopname en de gevolgen van het coronavirus. Dat doet hij in de serie persoonlijke verhalen: ‘En toen had ik corona…’. Dit is de vierde bijdrage.
Gerrit Venis kreeg corona en bericht daar wekelijks over op zondag. (Foto Hans van der Aa / Sliedrecht24)
Omdat het zuurstofpercentage in mijn bloed weer toenam – de 90 werd aangetikt – verdwenen ook de blauwe cirkels op mijn lijf en benen. Het toegenomen percentage leidde tot het verlagen van de toegediende zuurstof, aanvankelijk 13, later van 11 naar 9 liter per minuut.
De fysiotherapeute had ook goede tips om – zelfs in bed – toch wat beweging te krijgen. Ook bracht zij een apparaatje om de capaciteit van mijn inademen te vergroten. Een ‘Tri-flow’, bedoeld om de longfunctie zo optimaal mogelijk te stimuleren.
Het grootste vermaak in het ziekenhuis was de televisie. Ik heb echt alle talkshows en nieuwsrubrieken gezien. Soms zelfs ook nog eens de herhalingen. Steeds meer kreeg ik gevoel bij de bandnaam ‘Talking Heads’; vernoemd naar de vele hoofden die op televisie kwamen. Ik heb me erover verbaasd dat het steeds weer lukte om nieuwe deskundigen te vinden en kreeg daarbij het gevoel dat we zo langzamerhand belandden bij de B-deskundigen. Net zoals we in ons land ook B-bekende Nederlanders hebben.
Na een dag of tien begon het te kriebelen. De zuurstof was gereduceerd tot 2 liter per minuut en het percentage in het bloed was 91/92. Zou ik weer naar huis kunnen? “Misschien deze week”, luidde het antwoord van de longarts.
En woensdag 3 februari was het zover. Wel moest thuis zuurstof aanwezig zijn en die werd in de loop van de ochtend afgeleverd en dus was het allemaal in orde. Er volgde nog een gesprek met de longverpleegkundige, die vertelde waar we rekening mee moesten houden. Ze gaf een zuurstofmeter mee, een prikset voor de suiker en legde de app uit.
Met de app – ‘Luscii’ genaamd, vernoemd naar Florence Lucy Nightingale – kan het zuurstofpercentage en de temperatuur dagelijks aan de longafdeling worden doorgegeven. Heb je het idee dat het er iets aan de hand is, dan kun je bellen en in het ziekenhuis worden de ontwikkelingen ook bijgehouden. Slim hoor, want dat scheelt bedden.
En daar ging ik. Zuurstofcilinder op mijn schoot, zuurstofbrilletje op de neus. Zo stalde Ineke me bij de uitgang en waar ik – als ik mensen daar op die manier zag zitten – eerder dacht: “moet dat nou zo nodig?”, zat ik er nu dus zelf.
Lekker weer naar huis en slapen in mijn eigen bed. Thuis stond de ademhalingsapparatuur gereed. Een grote reservecilinder (voor als het apparaat uit zou vallen); drie extra kleinere cilinders (mocht je de behoefte hebben naar buiten te gaan) en het apparaat zelf. We stalden de zuurstofconcentrator – zo wordt het apparaat genoemd – in het halletje en de lange slang maakte het mogelijk om niet alleen overal in de woonkamer te kunnen komen, maar ook de slaapkamer was bereikbaar.
Hè, hè… weer thuis! Kan ik eindelijk al de dingen gaan doen, die – eigenlijk al vanaf kerst – zijn blijven liggen.
Gerrit Venis
Zondag 21 maart 2021 schrijft Gerrit Venis op verzoek van online krant Sliedrecht24 weer over wat hij meemaakte en beleeft in de serie persoonlijke verhalen: ‘En toen had ik corona…’
Redactie Sliedrecht24