(Archieffoto Hans van der Aa / Sliedrecht24)
Rare combinatie, maar Sliedrecht is ook een raar dorp — een mooi dorp én een vreemd dorp. Bij elkaar al best ingewikkeld, zo’n begin van een verhaal. Maar toch is het allemaal waar.
Stoere vrouwen
Ja, de vrouwen van de baggeraars waren stoer, maar dat móésten ze wel zijn. Alleen met de kinderen: soms drie jaar, twee jaar en één jaar oud. De gelukkigen onder de baggervrouwen waren degenen van wie de man op vrijdag thuis kwam. Op vrijdagmiddag de haarspelden in of naar de kapper, hun mooiste jurk aantrekken, omdat ’s avonds hun man thuiskwam. Maar voor de vrouwen van wie de man nog maanden wegbleef, waren dit moeilijke vrijdagen. Op maandag, als de mannen weer waren vertrokken, zochten de vrouwen elkaar vaak op voor een praatje, een bakkie, en vooral om elkaar te steunen in de eenzame tijden. Vader én moeder zijn was hun lot, en dat viel niet altijd mee. Zoveel dingen die geregeld moesten worden: de kinderen, de school, het huishouden. Als ze zelf ziek waren, gingen ze gewoon door met wat gedaan moest worden, want er was geen man die dan even kon helpen. Zelf alle problemen oplossen, want zo redeneerden zij: “Daar kan ik mijn man toch niet mee lastigvallen als hij een paar weken thuis is.” Heeft Sliedrecht zijn wereldvermaardheid te danken aan de stoere vrouwen?
Ja, de vrouwen van de baggeraars waren stoer, maar dat móésten ze wel zijn. Alleen met de kinderen: soms drie jaar, twee jaar en één jaar oud. De gelukkigen onder de baggervrouwen waren degenen van wie de man op vrijdag thuis kwam. Op vrijdagmiddag de haarspelden in of naar de kapper, hun mooiste jurk aantrekken, omdat ’s avonds hun man thuiskwam. Maar voor de vrouwen van wie de man nog maanden wegbleef, waren dit moeilijke vrijdagen. Op maandag, als de mannen weer waren vertrokken, zochten de vrouwen elkaar vaak op voor een praatje, een bakkie, en vooral om elkaar te steunen in de eenzame tijden. Vader én moeder zijn was hun lot, en dat viel niet altijd mee. Zoveel dingen die geregeld moesten worden: de kinderen, de school, het huishouden. Als ze zelf ziek waren, gingen ze gewoon door met wat gedaan moest worden, want er was geen man die dan even kon helpen. Zelf alle problemen oplossen, want zo redeneerden zij: “Daar kan ik mijn man toch niet mee lastigvallen als hij een paar weken thuis is.” Heeft Sliedrecht zijn wereldvermaardheid te danken aan de stoere vrouwen?
Dappere mannen
Thuis komen van je werk, je vrouw en kinderen een knuffel geven en dan met het gezin aan tafel. Na het eten gezellig bij elkaar in de kamer, met een brandende lamp, een warme kachel, tv kijken of een spelletje met de kinderen. ’s Avonds de kinderen naar bed brengen, een verhaaltje voorlezen of een liedje zingen. “Welterusten, meissie. Welterusten, jongen. Lekker slapen, tot morgen.” “Dag, pap. Tot morgen.” Als je als vader dit soort avonden zó vaak hebt moeten missen, dan ben je dapper. Toch hebben zij die naam vooral te danken aan hun werkzaamheden — zowel in het binnenland als in het buitenland. En daar, ver van huis, moeten ze vaak hebben gedacht aan hun vrouw en kinderen. In de brieven die ze van hun vrouwen kregen, lazen ze weleens dat ze gemist werden. Dan moesten ze tandenknarsend hun verstand weer op nul zetten, want er moest gewerkt worden. Twaalf uur op en twaalf uur af — en vaak nog langer bij reparaties. Eén dag vrij in de twee weken. Niets te doen in de rimboe, denken aan thuis, en blij zijn als die vrije dag weer voorbij was. De jaren aftellen, de maanden aftellen, en dan nog de dagen. Eindelijk weer naar vrouw en kinderen na zo’n lange tijd. Over dapper gesproken — dat moeten verschrikkelijke jaren zijn geweest voor deze mannen. Het werk, ach, daar draaiden ze hun hand niet voor om. Maar dat gezin missen — dát was het zwaarste.
Thuis komen van je werk, je vrouw en kinderen een knuffel geven en dan met het gezin aan tafel. Na het eten gezellig bij elkaar in de kamer, met een brandende lamp, een warme kachel, tv kijken of een spelletje met de kinderen. ’s Avonds de kinderen naar bed brengen, een verhaaltje voorlezen of een liedje zingen. “Welterusten, meissie. Welterusten, jongen. Lekker slapen, tot morgen.” “Dag, pap. Tot morgen.” Als je als vader dit soort avonden zó vaak hebt moeten missen, dan ben je dapper. Toch hebben zij die naam vooral te danken aan hun werkzaamheden — zowel in het binnenland als in het buitenland. En daar, ver van huis, moeten ze vaak hebben gedacht aan hun vrouw en kinderen. In de brieven die ze van hun vrouwen kregen, lazen ze weleens dat ze gemist werden. Dan moesten ze tandenknarsend hun verstand weer op nul zetten, want er moest gewerkt worden. Twaalf uur op en twaalf uur af — en vaak nog langer bij reparaties. Eén dag vrij in de twee weken. Niets te doen in de rimboe, denken aan thuis, en blij zijn als die vrije dag weer voorbij was. De jaren aftellen, de maanden aftellen, en dan nog de dagen. Eindelijk weer naar vrouw en kinderen na zo’n lange tijd. Over dapper gesproken — dat moeten verschrikkelijke jaren zijn geweest voor deze mannen. Het werk, ach, daar draaiden ze hun hand niet voor om. Maar dat gezin missen — dát was het zwaarste.
Verdrietige kinderen
Nee, natuurlijk waren ze niet al die tijd dat hun vader niet thuis was verdrietig. Ze kregen speelgoed, een nieuwe fiets, leuke kleding, enzovoort. Misschien meer zakgeld dan de kinderen van fabrieksarbeiders, maar toch misten ze iets. Dat gemis zal nooit helemaal verdwijnen, maar toch hadden deze kinderen iets moois in hun leven: iedere keer als vader thuiskwam, was het feest. Niet op jonge leeftijd, toen ze hun eigen vader niet herkenden, maar later — toen ze hem kenden van foto’s en van de vorige keren dat hij thuiskwam. Dat waren hoogtepunten in het leven van de kinderen van stoere moeders en dappere vaders. Ook op oudere leeftijd zijn er nog steeds kinderen van toen die hier last van hebben. Tegen diegenen zeg ik: “Doe je ogen eens dicht en denk aan al die mooie momenten die je hebt meegemaakt met je vader én moeder.”
Nee, natuurlijk waren ze niet al die tijd dat hun vader niet thuis was verdrietig. Ze kregen speelgoed, een nieuwe fiets, leuke kleding, enzovoort. Misschien meer zakgeld dan de kinderen van fabrieksarbeiders, maar toch misten ze iets. Dat gemis zal nooit helemaal verdwijnen, maar toch hadden deze kinderen iets moois in hun leven: iedere keer als vader thuiskwam, was het feest. Niet op jonge leeftijd, toen ze hun eigen vader niet herkenden, maar later — toen ze hem kenden van foto’s en van de vorige keren dat hij thuiskwam. Dat waren hoogtepunten in het leven van de kinderen van stoere moeders en dappere vaders. Ook op oudere leeftijd zijn er nog steeds kinderen van toen die hier last van hebben. Tegen diegenen zeg ik: “Doe je ogen eens dicht en denk aan al die mooie momenten die je hebt meegemaakt met je vader én moeder.”
Namens de gemeente Sliedrecht zou ik gezegd hebben: bedankt voor die tijd waarin jullie, onwetend als kind, zoveel hebben moeten meemaken om Sliedrecht te maken tot een dorp van wereldvermaardheid. Een les voor het college van burgemeester en wethouders.
Sliedrecht is niet zomaar een dorp. Het is geen dorp als alle andere dorpen in Nederland. Sliedrecht is opgebouwd uit generaties mensen die hebben geleden, gewerkt en volgehouden. Uit vaders die maanden of jaren van huis waren, en uit moeders die in hun eentje het gezin draaiende hielden. Nog altijd wonen hier veel mensen uit die tijd — of hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Zij dragen het verleden in hun hart. Zij weten wat het is om offers te brengen, om elkaar te helpen, om te vertrouwen op saamhorigheid. En nu, in deze tijd van onzekerheid en onrust, komen die herinneringen weer boven. Herinneringen aan de dagen dat Sliedrecht een dorp was waar je de deur niet op slot hoefde te doen, waar buren elkaar kenden, en waar kinderen veilig op straat konden spelen. Met de komst van een AZC is er onrust ontstaan. Niet uit haat, maar uit zorg. Uit zorg voor datzelfde dorp dat door generaties heen is opgebouwd. De angst die mensen voelen komt niet voort uit onwil om te helpen, maar uit de wens om te beschermen wat onze vaders en moeders met zoveel moeite hebben opgebouwd. Daarom is het belangrijk dat het college van burgemeester en wethouders luistert. Luistert naar het hart van Sliedrecht. Niet alleen naar cijfers, plannen en beleid, maar naar de gevoelens van de mensen die dit dorp groot hebben gemaakt.
Sliedrecht verdient beter dan angst. Sliedrecht verdient beter dan onbegrip. Sliedrecht verdient vertrouwen, veiligheid en verbondenheid — net zoals vroeger, toen de stoere vrouwen en dappere mannen samen de toekomst droegen.
Tot slot
De komende demonstratie op 25 oktober is niet zomaar een protest. Ze is geboren uit dit verleden, uit dit gevoel, uit liefde voor ons dorp en uit zorg voor wat verloren dreigt te gaan. De mensen die daar zullen staan, staan daar niet om te verdelen, maar om te herinneren, aan de kracht, het vertrouwen en de saamhorigheid die Sliedrecht groot hebben gemaakt. Laat het college begrijpen dat deze demonstratie een roep is om gehoord te worden. Een oproep om het verleden te eren, de bewoners serieus te nemen, en samen te werken aan een toekomst waarin Sliedrecht weer dat dorp kan zijn waar onze stoere moeders en dappere vaders zo trots op zouden zijn. Sliedrecht verdient dat. Voor nu, en voor de generaties die nog komen.
De komende demonstratie op 25 oktober is niet zomaar een protest. Ze is geboren uit dit verleden, uit dit gevoel, uit liefde voor ons dorp en uit zorg voor wat verloren dreigt te gaan. De mensen die daar zullen staan, staan daar niet om te verdelen, maar om te herinneren, aan de kracht, het vertrouwen en de saamhorigheid die Sliedrecht groot hebben gemaakt. Laat het college begrijpen dat deze demonstratie een roep is om gehoord te worden. Een oproep om het verleden te eren, de bewoners serieus te nemen, en samen te werken aan een toekomst waarin Sliedrecht weer dat dorp kan zijn waar onze stoere moeders en dappere vaders zo trots op zouden zijn. Sliedrecht verdient dat. Voor nu, en voor de generaties die nog komen.
Anton van Tuijl
Brieven worden 1 op 1 overgenomen. De redactie is niet verantwoordelijk voor de inhoudelijke juistheid van een ingezonden brief. Plaatsing houdt niet in dat de redactie achter de inhoud van het bericht staat. Een brief wordt uitsluitend geplaatst als de bron bij ons bekend is. De naam van de afzender wordt onder het artikel geplaatst. NAW- en e-mailgegevens worden niet openbaar gemaakt. Een ingezonden brief plaatsen we onverkort, soms ook omdat er geen artikel over het onderwerp op online krant Sliedrecht24 is verschenen.
Redactie Sliedrecht24
Een hele mooie brief, ik vraag me af of het college en de gemeenteraad ook wel eens op deze nieuwssite kijkt en dan de ingezonden brieven ook serieus neemt. Dit zeg ik omdat ik ook al meerdere brieven heb ingezonden, onder andere over de verkeerssituatie bij afslag 24 waar het verkeer regelmatig vastloopt (verleden week vrijdag werd de doorgang nog versperd door een vrachtwagen waardoor niemand verder kon)
Maar ook over de overlast op Baanhoek waar het verkeer ook regelmatig vastloopt als twee vrachtwagens elkaar moeten passeren.
Maar aangezien er niets mee wordt gedaan geloof ik niet dat én het college én de gemeenteraad het allemaal niet zo interesseert wat hier in het dorp leeft en gaat men bestuurlijk gewoon zijn eigen gang.
Schitterende brief over het leven van baggeraars!
Sliedrecht verdient veel beter dan hoe het nu is.
Dank heer Chris van der Waal.
Inhoudelijk zo’n mooie reactie.
Ook uw laatste alinea is hopelijk door velen gelezen.
Dank jullie wel voor alle reacties op de brief. Het raakt me dat zóveel inwoners van Sliedrecht zich herkennen in het verhaal van de stoere vrouwen, de dappere mannen en de verdrietige kinderen. Jullie herinneringen, je emoties, je trots — dat is precies wat maakt dat Sliedrecht niet zomaar “één dorp” is.
Aan degenen die wat twijfel of kritiek hebben: ik hoor jullie ook. Ik begrijp dat sommige mensen denken dat de brief te zwart-wit is, of dat het verleden niet vergeleken kan worden met de huidige situatie. Dat is een terecht punt. Maar juist daarom is het belangrijk om te benoemen waar dingen vandaan komen, zodat we elkaar begrijpen. Het verleden heeft vormen gegeven aan wie we zijn nu — en hoe we nu reageren.
De demonstratie van 25 oktober is geen daad uit haat, maar uit liefde voor ons dorp, uit bezorgdheid over wat de toekomst ons mogelijk brengt, en uit respect voor degenen die ervoor gezorgd hebben dat Sliedrecht ooit, ondanks moeilijke tijden, een plek van veiligheid en saamhorigheid was.
Ik hoop dat we met z’n allen — inwoners én bestuur — kunnen terugkijken met respect, én vooruitzien met verantwoordelijkheid. Sliedrecht verdient het om te zijn wie het is: een dorp met karakter, met geschiedenis, met mensen die durven spreken.
Laten we naar elkaar blijven luisteren, ook als het moeilijk is. Samen staan we sterker, samen maken we Sliedrecht weer veilig, vertrouwd, en verbonden voor nu én voor de komende generaties.
Wat een prachtige brief!
Ik lees het wel een paar keer, zo mooi vind ik ons leven omschreven. Mijn vader was baggeraar en helaas op 68 jarige leeftijd overleden.
Er werd niet zo gesproken over wat mijn vader allemaal meemaakte dat kwam pas later. Als hij thuis was dan was het heerlijk en gezellig.
Maar geloof me dat baggeraars veel hebben meegemaakt. Er gebeurde soms heftige ongelukken aan boord waar ze voor stonden. Bv. snel onverwachts een slangebeet moesten verzorgen. Werknemers spraken niet allemaal Engels. Ze kwamen uit Pakistan, Indië, overal vandaan. Mijn vader hield van een goede werksfeer en deze mensen te beschermen wat ze zelf niet konden. Ik heb prachtige foto’s. En dan nog het land waar ze werkzaam waren.
Er waren echt wel onmenselijke toestanden te zien.
Keer op keer moesten de baggeraars weer terug naar hun werk na hun verlof. Ook met soms een oorlog in de buurt.
Er werden in die tijd ook vliegtuigen gekaapt. En het was altijd spannend dat hij goed was aangekomen.
Nee…..we hadden geen mobiel of internet. Bij geen nieuws van het kantoor moest je er maar vanuit gaan dat het goed was.
Mijn ouders schreven veel en het ging per luchtpost of een andere werknemer kon post meenemen die op verlof ging.
Als ik nu foto’s van mijn vader zie op zijn werk dan ben ik zo trots maar ook ontroerd. Hij had voor deze mensen echt een hart van goud. Maar hij was ook realistisch dat deze mensen nooit aan ons leven konden wennen met onze gewoontes en manier van denken.
Wat zo opvallend is dat er steeds alleenstaande mannen juist naar ons land toekomen.
Ze laten dus hun gezin achter in gevaarlijke omstandigheden?
Of is het dan toch niet zo gevaarlijk en helemaal niet te doen?
Veel vluchtelingen zoeken een economisch beter leven.
Ze willen in veel gevallen wel hun eigen cultuur behouden, hun religie uiten. Want echt meedoen is er echt niet altijd bij, daarmee verliezen wij steeds meer de onze.
Terwijl baggeraars zich moesten aanpassen, zelfs een aftershave mocht een Arabisch land niet in omdat er alcohol in zat.
Sliedrecht weet het woord baggerdorp en baggerfestival goed te gebruiken.
Maar bestuurders hebben echt geen flauw idee hoe het leven van baggeraars was die ons dorp op de kaart hebben gezet.
Een baggermolen wordt vaak gebruikt als thema, als reden om een gemeenschappelijke hal op te knappen. Wat ik trouwens wel mooi vind, het wordt gelukkig niet vergeten. Maar daaronder zitten de offers, de kunde en de knapheid om met buitenlandse mensen en hun gewoontes om te gaan in goede harmonie.
Een geweldige brief!!
Dankjewel Anton van Tuijl!
Een lijstje om uw brief en naast een baggermolen hangen zou mooi zijn!
Mooie brief! Dat er twintig jaar geleden een meisje is verkracht door een buitenlander is natuurlijk erg maar ik weet nog dat er toen ik acht was (in 1972) een meisje is verkracht en vermoord door een Nederlandse man. Net zo erg toch? Ik snap niet wat je daarmee duidelijk wil maken!
Geachte S de Groot, Waarschijnlijk zijn bijna alle Sliedrechters wel op de een of andere manier, in meerdere of mindere mate bezorgd, dat brengt “het onbekende” altijd met zich mee.
Of dat terecht is zal moeten blijken, maar zoals u deze mensen, die u niet kent, meteen zo’n stempel geeft is absurd en beledigend, u heeft het over “overvallen, de ondergespuugde vrouwen, de drugs problemen, de loverboys?”.
Ervaringen of getuige van bovenstaande? waarschijnlijk alleen uit de media, welke niet altijd objectief schrijft.
U vraagt of Chris er zelf woont, vreemde vraag.
Dan is mijn vraag toch, wat heeft u zelf voor werkelijke ervaringen met deze vluchtelingen, graag uitleg.
Ervaringen of getuige van bovenstaande? waarschijnlijk alleen uit de media, welke niet altijd objectief schrijft.
Rest me toch nog een opmerking, ik verneem niets van u over de Nederlandse lieverdjes, die ons land er niet echt veilige op maken. Als u daar over gaat schrijven bent u voorlopig wel even bezig.
En wat denkt er van om wat meer humaan zijn naar uw naasten? wie of wat hij ook is?
Hoop niet dat er nog eens een situatie komt, waardoor u moet vluchten naar een ander land, waar u dan helaas niet welkom bent.
Anton mooi verwoord in een goed leesbare brief over het AZC heb ik tot nu toe geen mening ik denk ff afwachten wat en wie er in gaan komen mensen die huis en haard hebben moeten verlaten of uitgeprocedeerde asiel zoekers als dat bekend is dan kunnen we (misschien te laat ) uitspraken doen
Beste Chris
Is er een AZC waar u nu woont?
Hoeveel statushouders wonen er bij u?
U hoort en leest niet de berichten over de overvallen, de ondergespuugde vrouwen, de drugs problemen, de loverboys?
Spreken bij u de vluchtelingen, migranten Engels of beheersen ze de Nederlandse taal?
Zijn ze al aan het werk of vrijwilligerswerk?
Nederlanders gaan over heel de wereld om te werken en spreken Engels.
We huren zelf een huis of krijgen dit van onze werkgever.
We passen ons aan, aan de normen en waarden van het land.
Vroeger kregen wij o.a. arbeidsmigranten uit Turkije. Geen enkel probleem. Veel migranten werken keihard in Nederland.
Maar u ziet toch wel dat er zeker de laatste 2 jaar probleemjongeren tussen de 18 en 25 binnenkomen en dit alles niet doen.
Wij lezen alleen maar verschrikkelijk nieuws over Alblasserdam en Zwijndrecht en willen Sliedrecht leefbaar houden voor ons, maar ook voor de wel hardwerkende immigranten die er al jaren zijn.
Bent u al eens in Osdorp geweest?
Links brengt onze cultuur in gevaar, maar ook het christendom.
In Sliedrecht hebben wij geen politiebureau, bij u wel?
Echte vluchtelingen zijn in Sliedrecht welkom maar ook dan is integreren en meedoen een must. Het zou vanuit de regering een verplichting moeten zijn.
Er is werk genoeg.
Dan heeft u ook nog gemist dat een Sliedrechtse inwoner van 14 in 2005 is verkracht door een man uit Siërra Leone. Ik zal de krantenknipsels sturen naar Sliedrecht 24 om naar u op mail te zetten.
En ik wil u vragen om alleen in te mengen in de plaats waar u zelf woonachtig bent. Als daar geen online krant is om te reageren kunt u inspreken.
Ik wil niet dat Nederland links of rechts is.
Maar dat de Nederlandse cultuur, normen, waarden en respect blijven bestaan.
Dat we onze economie gezond houden en werken hoort daar gewoon bij.
Al die gezonde jonge mannen direct op bouwcursus om Frans Timmermans zijn huizen te bouwen daar hoeft hij geen nieuwe arbeidsmigranten voor te laten komen.
Nee geen AZC en als het er komt deal met Alblasserdam van tafel. Hardinxveld is onze buur.
Mooi stukje geschiedenis Anton van Tuijl. En een ingezonden brief zonder verwijtende toon… Zo kan het dus ook!
Verder complimenten aan meneer Van der Waal voor zijn geweldig mooie en inhoudelijk sterke reactie!
Ik volg als oud Sliedrechter en afstammeling van twee oude baggerfamilies deze prima nieuwssite al wat langer. Gelukkig wordt deze site goed beheerd en anonieme reacties komen er niet in. Vergeleken met de site Alblasserdamsnieuws is Sliedrecht24 een verademing!
De opmerkingen over de komst van een AZC zijn voornamelijk negatief maar ik realiseer me ook dat het maar een beperkt aantal mensen zijn die reageren. Ik heb lang getwijfeld of ik daarom een reactie moest schrijven. Deze brief heeft me doen besluiten om me dan toch maar in het “strijdtoneel” te storten.
Een goed geschreven brief van Anton, zonder meer, vol nostalgie naar een tijd die er al heel lang niet meer is.
Anton schrijft over stoere vrouwen en dappere baggeraars, dat klopt inderdaad. Maar blijkbaar zijn die allemaal uit Sliedrecht verdwenen als ik alle negatieve reacties op de komst van een AZC mag geloven. Soms lijkt het dat in Sliedrecht iedereen bang is! Waarvoor eigenlijk?
Ik heb al eerder opgemerkt dat in Papendrecht jarenlang een AZC is geweest zonder noemenswaardige problemen.Dat wil niet zeggen dat er nooit wat is gebeurd maar niet meer of minder dan wat er normaal in een gemeente gebeurt.
Maak alsjeblieft niet de fout om alle problemen in dit land af te wentelen op een stel ongelukkigen die huis en haard hebben moeten verlaten om, inderdaad, hier het geluk te zoeken. Net als jullie en ik en alle mensen op aarde die altijd het geluk zoeken.Anton zal zich ook herinneren dat na de oorlog honderdduizenden Nederlanders vertrokken uit Nederland om in Australie, Amerika en Canada het geluk te zoeken en dat deden ze echt niet uit rijkdom.
Verder hebben nogal veel mensen de neiging om alle asielzoekers op een hoop te gooien. Lisa werd vermoord door een Nigeriaanse vluchteling en opeens zijn alle asielzoekers verkrachters en moordenaars. Toen Marianne Vaatstra werd verkracht en vermoord door haar Friese buurman waren toen alle Friezen moordenaars en verkrachters? Iedere bevolkingsgroep, Sliedrechters, Papendrechters, Nederlanders, Amerikanen, Eskimo’s enz enz heeft een percentage slechte mensen en dat percentage is bij elke groep hetzelfde. Dus ook bij asielzoekers.
De geschiedenis wijst uit dat migrantenstromen niet of nauwelijks zijn te stoppen. Kort na de tweede wereldoorlog waren in Europa miljoenen mensen op drift. Ver daarvoor hebben vele Ieren en Italianen de armoede geprobeerd te ontvluchten en zijn naar de VS gegaan. Europa’s buitengrens is vele tienduizenden kilometers lang en moeilijk te controleren. Zelfs een eiland als Engeland krijgt het niet voor elkaar om migranten te stoppen. Ook ik maak me zorgen maar we moeten de realiteit onder ogen zien.
Iedereen denkt nu dat ik een linkse woke ben. Links wel maar woke niet. Ook ik vind dat je moet proberen de stroom asielzoekers in te dammen, hoe moeilijk dat ook zal zijn. Maar……..de mensen die wij met zijn allen hebben binnengelaten moet je goed behandelen en opvangen en daar zal ook de gemeente Sliedrecht aan bij moeten dragen.
Ik heb de indruk dat een aantal mensen die reageren op deze site hun informatie via de digitale sociale diareekanalen als tiktok, instagram, facebook etc krijgen. In Nederland zijn wij gezegend met goede betrouwbare kranten die allemaal gemeen hebben dat ze aan hoor en wederhoor doen. Net als de redactie van deze site. Zij zullen er voor waken om onwaarheden te verkondigen. Voor een paar tientjes per maand heb je tegenwoordig al een digitaal abonnement.Geloof niet alles wat je tegenwoordig aan filmpjes en verhalen op de eerder genoemde sites kan lezen en zien.
Ik wens iedereen een prachtige, rustige demonstratie en hoop van ganser harte dat de bijeenkomst niet het soort mensen aantrekt die we een paar weken in Den Haag hun “normen en waarden” hebben zien verdedigen waarbij de politie het moest ontgelden.
tot slot nog een opmerking om over na te denken en over te discussiëren: Alle mensen op aarde zijn op de een of andere manier een nazaat van een vluchteling, asielzoeker of migrant! Lees de geschiedenisboeken en de wiskundeboeken maar door.
Bedankt voor deze mooie brief. Recht uit jou hart. En zo is het ook. Laten wij in Sliedrecht een goede protest ronde lopen en voor ons dorp opkomen!!!!.
Prachtig verwoord!!!
Ook ik ben bezorgd over de komst van de vluchtelingen……
Ik ga niet demonstreren, want het besluit staat toch al vast..
Prachtig, uit het hart!
Wat een prachtige brief. Zo ken ik de verhalen uit mijn oma”s tijd.
Hou Sliedrecht veilig zeg nee tegen het azc en nee tegen Den Haag wees moedig zoals Slydregt.NU de enige partij in Sliedrecht die realistisch is en nee heeft gezegd
Ik herken het mooie verhaal als zoon van een baggeraar en ondersteun deze ingezonden brief.