‘Waar we niet over praten in Sliedrecht’

(Advertorial)
SLIEDRECHT – Ons kent ons in Sliedrecht. Van de slager op de hoek tot de buurvrouw die altijd haar heg iets te perfect knipt. Het is de typische sfeer van een middelgroot dorp waar je bij de supermarkt sneller een bekende tegenkomt dan een onbekende. Maar achter die gezellige façade van kopjes koffie en buurtbarbecues huist iets waar we het liever niet over hebben: de zaken die het leven minder mooi maken. Denk aan een stiekeme verslaving aan alcohol of zelfs cocaïne. Dat gebeurt ook in Sliedrecht.

Het is niet zo dat we met z’n allen de ogen dicht doen. (Stockfoto)

Maar in een dorp waar iedereen elkaar van haver tot gort kent, speelt schaamte een grote rol. Niemand wil dat de buurman fluistert: “Heb je gehoord van die ene uit de straat?” Dus houden we onze struggles liever achter de gordijnen. Een borrel te veel tijdens het weekend? Ach, dat is toch gezellig. Een lijntje op een feestje? Ach, niemand die het ziet. Maar als het eenmaal uit de hand loopt, wordt het stil. Heel stil.

Buurman kennen
Neem Jan (niet zijn echte naam – red.). Jan is die goedlachse vent die altijd een praatje maakt bij de bakker. Maar wat niemand weet, is dat hij al jaren worstelt met een serieus drankprobleem. Thuis, als de rolluiken dicht zijn, gaat de fles open. Maar naar de buitenwereld toe? Altijd een glimlach. Want wat zouden de buren wel niet denken? En dan heb je Lisa, die in het weekend soms een stapje verder gaat met cocaïne. Ze is de eerste om te helpen met de buurtrommelmarkt. Maar over haar geheime feestjes praat ze met niemand. Het punt is: in Sliedrecht help je elkaar, maar je zwijgt ook samen. En dat maakt het lastig om open te zijn over je problemen.

Hulp zoeken
Het zoeken naar hulp wordt in kleinere steden als Sliedrecht een logistieke puzzel. Je kunt moeilijk naar de lokale verslavingszorg zonder de kans te lopen je collega tegen te komen in de wachtkamer. Veel mensen kiezen daarom voor behandeling verder weg van huis. Een afkickkliniek buitenland wordt steeds populairder als optie. Daar ben je niet alleen anoniem, maar kun je ook met een schone lei terugkeren naar huis. “Ik heb drie maanden in Spanje doorgebracht,” vertelt Linda, die haar cocaïneverslaving daar overwon. “Niet zelfstandig, maar in een afkickkliniek Spanje. Toen ik terugkwam, zei iedereen dat ik er ontspannen uitzag. Ze dachten dat ik vakantie had gehouden.” Het ironische is dat juist in die kleine gemeenschappen waar iedereen elkaar kent, de meeste empathie en steun te vinden is. Maar dan moet je wel eerst over die drempel van schaamte heen. En dat is misschien wel de moeilijkste stap van allemaal. De kracht van Sliedrecht zit hem in de verbondenheid. Dezelfde verbondenheid die ervoor zorgt dat problemen ondergronds gaan, kan ook de oplossing zijn. Want als het eenmaal bespreekbaar is, staat heel de buurt voor je klaar. Dan wordt die sociale controle opeens sociale steun, en dan maakt het niet meer uit of de buurvrouw je ziet lopen. Dan loopt ze misschien wel mee.