Experiment ‘Night at the Museum’ in Sliedrechts Museum smaakt naar meer

door Hans van der Aa
SLIEDRECHT – Tijdens de extra koopavond van vrijdag 20 december 2019 op winkelpromenade Kerkbuurt was het Sliedrechts Museum geopend voor een experiment van de dialectwerkgroep: ‘Night at the Museum’. Met aangepaste verlichting werden verschillende kerstgerelateerde verhalen in ‘Slierechs’ dialect voorgelezen.

Enkele tientallen bezoekers genoten van een aantal verhalen in het Sliedrechts dialect, verteld door Wout van Rees (foto) en Huib Kraaijeveld. (Foto Hans van der Aa / Sliedrecht24)

In de stemmig verlichte oude raadzaal van het museum lazen Wout van Rees en Huib Kraaijeveld ieder twee aansprekende verhalen in het welbekende Sliedrechtse dialect. De bezoekers luisterden aandachtig en genoten van de oude verhalen.

Kerstmuts
Van Rees realiseerde zich dat dit experiment meer mogelijkheden biedt. Het is de bedoeling om volgend jaar met een uitgebreidere versie van deze avond terug te komen. Over de mogelijkheden wordt te zijner tijd nagedacht. Van Rees is in ieder geval wel van plan om de volgende keer met minimaal een kerstmuts op zijn hoofd in de ‘voorleeszaal’ te verschijnen. Dit attribuut ontbrak vandaag, de textielwinkel schuin aan de overkant van het museum kon ook geen uitkomst bieden. Kort voor het einde van de dialectsessies kwam Van Rees op het idee om ‘Stille Nacht, Heilige Nacht’ in te zetten, de aanwezigen zongen spontaan mee. Zo kreeg de avond ook nog een serieus tintje…

In Slierechs dialect
Een aansprekend stukje tekst uit het verhaal ‘Toch nog Kerstfêêst’, voorgelezen door Huib Kraaijeveld: “Wat was t’r nou gebeurd? Jaontjie was op d’r hurke in de kuip gaon zitte, maor omdat ’n kuip van bovene brêêjer is dan bij d’n bôôjem, was ze mit d’r knieë en d’r rug klem komme te zitte. Hoe we ok trokke, d’r was gêên vermurve aan om ze los te krijge. Moeder zee: “Kaaind bedaort toch ’n mietjie, de mense op d’n dijk en de bure zelle wel denke, dat we je vermoore”. Gelukkig kwam vaoder net thuis van z’n waark. Die had van die grôôte hande, dat-ie mit êêne klap we een koei dôôd kon slaon. Vaoder perbeerde ok ’n keer om Jaontjies d’r uit te trekke, maor de kuip bleef mit waoter en aal aan d’r hange. Dat was dus al niks. “Nou”, zee vaoder, “’k slaot de bande d’r wel af en dan vaalt-ie vanzelf uit mekaor”. Hij had de kuip zelf gemaokt, dus dat was mor ’n peuleschil voor ’m. “Ja zeker”, zee moeder, “en waer laet-jie dat waoter dan, want ’t hêêle hoksie lôôpt onder”. “Maor je kan ze toch ok nie laete zitte as vrouwchie Piggelmee in de keulse pot?, was z’n weerwoord. Opêêns kreeg-tie een aarg helder ôôgenblik, hij douwde z’n êêne hand achter Jaontjies rug en d’n aandere tege d’r knieë , drukte ze een mietjie in mekaor en floep Jaontjie kwam inêêns los van de kuip. Mit wat rêêpies van een oud kusseslôôp en wat Purol voor de geschaofde knieë was ’t angstige aventuur voor Jaontjies achter de rug. Hoewel ’t d’n aanderen dag pas Kerstfêêst was, mogge voor deuze keer de kaersie’s aeves al aan. Toe zonge we mit z’n aale ok ’t versie van de GéPé: “Gij in uw klein hoekje en ik in ’t mijn”. “Ja”, zee Jaontjie, “as ’t mor niet in de kuip is”…