SLIEDRECHT – Een groep Sliedrechtse jongeren is t/m vrijdag 19 augustus 2016 in Rwanda. Af en toe hebben we contact met hen en sturen zij een bericht aan Sliedrecht24 over hun belevenissen in Afrika. Het artikel wordt door de redactie bewerkt en vervolgens gepubliceerd onder ‘Sliedrechtse jongeren op reis in Rwanda’. Vandaag: een ander leven in Afrika.
Samen zijn, samen doen. De kennismaking met Rwanda verloopt voorspoedig. (Foto Joost Schelling)
De jongeren ervaren dat het leven in Afrika totaal niet te vergelijken is met Nederland. Uit een douchekop in de hoofdstad Kigali komt nauwelijks water merken Mirthe en Merel. Ook het eten is totaal anders. Het is wennen voor de Sliedrechtse jongeren.
Verkeerschaos
In Kigali bezoeken ze de genocide memorial. Merel vonden het rijden door de stad heel bijzonder. “Het lijkt net alsof je in ‘wie is de mol’ speelt. Alle plaatjes die wij van Afrika hebben gezien, klopten. Kinderen spelen voetbal op straat, vrouwen dragen alles op hun hoofd en kinderen op hun rug. Wassen kleren in beekjes, halen water in beekjes. Het verkeer in Afrika is één en al chaos. Iedereen rijdt door elkaar heen. Mensen steken zomaar over. Het lijkt net of Afrika geen verkeersregels kent. Terwijl Mirthe in de rijdende auto zit, probeert een man aan haar een wereldkaart te verkopen. Dat is raar. Dan staat de auto midden op een kruispunt zomaar stil. Maar in het vreemde Afrika kan dit allemaal. Ook worden wij overal en van alle kanten aangekeken. Dat komt omdat wij blank zijn. Daar hebben de Afrikaanse mensen een heel moeilijk woord voor en dat roepen ze naar je…muzungu!”, vertelt Merel.
Museumbezoek
Bij het Genocide Memorial parkeren ze de auto en gaan naar de receptie. Daar moeten ze wachten voordat we naar binnen mogen. Mirthe: “De groep kijkt een beetje rond en maakt foto’s zoals een toerist dat zou doen. We mogen naar binnen. Daar bekijken we eerst een filmpje over drie overlevenden van de genocide. Zij vertellen hun verhaal over hun familie. Dat was best wel heftig. Na de video is er gelegenheid om rozen te kopen. We besluiten als groep om vijf rozen te kopen en deze neer te leggen bij de graven, die aan het eind van het museum zijn. We lopen het museum binnen en lopen door een lange gang. In deze gang hangen foto’s en informatie over hoe en wat. Ook zijn er meerdere filmpjes te zien. Op dit filmpje zie je slachtoffers over de weg liggen. Je ziet in de verte hoe een man met een hakmes op iemand anders in slaat. Je ziet een kindje huilen om zijn moeder. Je ziet een lichaam half uit de auto hangen. Wow. Dat is echt heel bizar.”
Heftige beelden
Het museum dat teruggaat naar de genocide van 1994 in Rwanda, de strijd tussen de Hutu’s en de Tutsi’s maakt indruk. “Een stukje verder lees je ook hoe vrouwen massaal werden verkracht door mannen die HIV- positief waren. Daardoor zijn na de genocide heel veel mensen overleden aan aids. Nadat we nog meer dingen hebben gezien en hebben gelezen. Komen we in een volgende kamer. Hier zie je heel veel schedels. Meer dan honderd. Als je de schedels goed bekijkt zie je dat ze zijn ingeslagen. Of je ziet kogelgaten door de ene kant naar de andere kant van het hoofd. Heel aangrijpend om te zien. De volgende kamer is het kindermonument. Dat was helemaal heftig. Hier zie je de portretten van kinderen, met daarbij een verhaaltje over hen. Maar het meest bijzondere was dat je kon lezen hoe gruwelijk zij om het leven waren gekomen”, verhaalt Myrthe in de e-mail aan Sliedrecht24.
Eten en naar gastgezin
Nadat de groep het museum heeft bezocht en bloemen gelegd bij een graf rijden ze terug naar het gastenverblijf. Daar wacht warm eten. Merel: “Rijst, spaghetti, frietjes, groentes, vlees en saus dat op tomatensoep lijkt. Ondanks dat het apart is, vinden we het wel erg lekker. Niet wetend dat we dit de aankomende weken alleen nog maar gaan eten.” Na het eten pakken zij hun tas in voor het gastgezin, waar ze gaan slapen. Weer proppen Merel en Mirthe zich in een jeep en een busje en rijden richting Remera. Weer verbazen zij zich over de prachtige natuur en de mensen.
Gastgezin
Bij aankomst in Remera wordt de groep zeer hartelijk ontvangen. “Ze ontmoeten de jongeren waar ze de komende tijd mee optrekken. Mirthe en Merel worden voorgesteld aan hun gastgezin”, vertelt begeleider Joost Schelling. “De gastheer, een pastoor met een moeilijke naam, is zo enthousiast dat hij onze hand niet meer los laat. Merel en Mirthe worden naar zijn huis gebracht. Voor Afrikanen nog best een luxe huis. De vrouw van de pastoor heet Merel en Mirthe welkom, met een dikke knuffel. Ze laat de kamer zien, een mini kamertje met een twijfelaar. Voor de omstandigheden, meer dan prima. Ook heeft het echtpaar een wc. Een waterleiding is er niet. “Hoe moeten we dan doortrekken?”, vragen Mirthe en Merel. De vrouw legt hun uit dat ze er water overheen moeten gieten. Mirthe vraagt zich af hoe ze dat moet schoonmaken. Ik denk dat Mirthe dat niet wil weten …”
Kakkerlakken
Toen Mirthe en Merel klaar waren met uitpakken, was er eten. “Er was veel klaargemaakt”, laat Schelling weten. “Mirthe neemt geen vlees. Dat vindt het gastgezin ‘raar’. De gastheer en gastvrouw kijken Merel en Mirthe de hele tijd een beetje lachend aan. Tijdens het eten laten Merel en Mirthe foto’s zien van hun familie. Merel wordt enthousiast gefeliciteerd, met het feit dat haar opa en oma nog leven. In Rwanda wordt dit gezien als een bijzonderheid. Mirthe wordt uitbundig gefeliciteerd met haar vriend … Na het eten gaan Mirthe en Merel slapen. Wat ze op dat moment nog niet wisten is, dat ze de volgende dag wakker werden, met een dierentuin van kakkerlakken in hun bed.”