SLIEDRECHT – Ds. Jan den Hoed is vrijdagmorgen 13 januari 2017 overleden. Dat bericht de website Hervormd Sliedrecht. Hij is onlangs 87 jaar geworden.
Ds. Jan den Hoed zoals velen hem kennen.
Vorig jaar mei werd stilgestaan dat Den Hoed zestig jaar predikant was. Af en toe was hij nog voorganger. In 1995 ging hij met emeritaat. Toen hij stopte, bleef hij in Sliedrecht wonen.
Standplaatsen
Den Hoed werd geboren in Ridderkerk op 5 januari 1930 en studeerde theologie in Utrecht. In 1956 begon hij als predikant in Zeeland, in de Hervormde Kerk in Tholen. Daarna stond hij in 1960 in Wijk, bij Heusden, vertrok in 1966 naar Meerkerk en kwam in 1971 naar Sliedrecht. Daar zou hij nooit meer weggaan. Het echtpaar Den Hoed heeft drie kinderen van wie er één is overleden. Jan den Hoed heeft vier kleinkinderen.
Dominee De Leeuw: Onderscheid moet er wezen!
Het ligt voor de hand, dat collega’s elkaar bij de voornaam noemen.
Tegelijkertijd hebben (sommige?) van uw collega’s er moeite mee, als zij bij anderen merken dat in de verhouding tussen predikant en “gewoon gemeentelid” het elkaar bij de voornaam noemen kennelijk gewoon is omdat er een zekere vriendschappelijke relatie is ontstaan.
Het doet aan mijn waardering niet af, maar ook daarin was ds Den Hoed toch een product van zijn tijd. En hij niet alleen.
Amen, broeder. Zo kenden we onze vriend en broeder ook.
“De Wèrd” zonder ds. Den Hoed; dat voelt toch wel als een gemis.
Maar ook persoonlijk. Vanaf 1990 (toen ik begon in de pastorie van Oud-Alblas) zijn er vele, vele contacten geweest. In onderscheid met wat u schrijft: hij “dwong” mijn vrouw en mij bijna om hem voortan “Jan” te noemen. Maar zo klein als hij was, was hij een man van gezag en statuur. Troostrijk is zijn ziekbed geweest: “Gij zijt mijn heil, o HEERE!” en “op Uw zaligheid wacht ik, HEERE!” Zo is hij Thuis gekomen. Met vr. groet, ds. T.C. de Leeuw, ’s Grevelduin- en Vrijhoeve-Capelle.
“Dominee De Hoed overleden”, dit bericht zal ook buiten de kerkelijke
gemeente in Sliedrecht bij velen toch even(?) zijn binnengekomen.
Want voor hun besef hoorde hij als het ware bij ons dorp, een leven lang. Hij was een “begrip” geworden in het dorp en dat niet alleen voor degenen, die hem kenden vanuit zijn kerkelijke (wijk)gemeente. En die hem inderdaad wel kenden zoals op de foto.
Maar die het niet in hun hoofd haalden om in het bijzijn van anderen over “Jan den Hoed”te spreken. Zo familiair waren we toen nog niet
met vooraanstaande mensen in ons dorp. Hij was er de man niet naar, om zich zo te laten aanspreken. Zijn generatie predikanten
stond ogenschijnlijk nog meer op afstand van het gewone gemeentelid, dan nu.
Wat niet wil zeggen, dat hij afstandelijk was! Integendeel, hij was (ook) zeer pastoraal. Hoevelen van ons, vooral ouderen,
kenden hem niet van zijn zaterdagse boodschappen bij één van de slagers in het dorp. (Dat gebeurde niet in toga ;-)) En dominee Den Hoed kende hen! Want tot op hoge leeftijd beschikte hij over een stalen geheugen.
Zijn geheugen hielp hem in de contacten met de mensen binnen en buiten zijn kerkelijke gemeente en maakte dat contact laagdrempeliger.
Dominee Den Hoed doopte in de ruim veertig jaar, dat wij in Sliedrecht wonen onze drie kinderen, kwam “op doopbezoek”en was een pastor in optima forma in tijden van ziekte.
Hij was lang alleen het gezicht van “de Bonders”in de plaatselijke Hervormde Gemeente. Dat zal hem in bepaalde opzichten gevormd hebben. Want het oneens zijn met de dominee was in die jaren not done. Hij preekte veel, ook na zijn emeritaat en met het oog op zijn leeftijd waren er mensen, die verwachtten, dat hij “in het harnas, dat wil zeggen: op de preekstoel, zou sterven.
Er staat in de Bijbel een tekst, die spreekt over het tot zegen zijn van mensen, ook na iemands overlijden.
Dat geldt zeker, ook voor hem en zo zal hij in de herinnering van velen nog lang blijven voortleven. Gelukkig.