Vandaag is het de ‘Dag van het gescheiden kind’.
Als voorbereiding op de beeldvormende vergadering van de gemeenteraad komende dinsdagavond heb ik me deze zondag verdiept in het thema ‘buurtgezinnen’. Ik concludeer dat dit een prachtig initiatief is, Stichting Buurtgezinnen.nl, opgericht eind 2014 door orthopedagoog en crisispleegouder Leontine Bibo.
Zij stelde: “Veel te veel kinderen komen in pleeggezinnen terecht, doordat problemen zich jarenlang opstapelen en escaleren. Buurtgezinnen.nl wil er eerder bij zijn, als gezinnen overbelast raken. Dat is het moment dat de kinderen tekort gaan komen en de opvoeding in de knel komt.”
De stap voor Jeugdzorg en Veilig Thuis dus. De overbezorgde overheid richtte deze organisaties op en wie er mee te maken krijgt, is de klos. Ontwrichte gezinnen, andere verhoudingen in opvoeding en uit huis plaatsingen. Allemaal hele erge dingen, die uiteindelijk voor kinderen tot een blijvende (psychische) schade kunnen leiden. Hoe mooi is het dan dat goed lopende (soms ‘ervaren’) gezinnen, andere gezinnen in de buurt willen helpen, opvangen en opvoedondersteuning kunnen geven?
Buurtgezinnen zoekt voor overbelaste vraaggezinnen een ervaren steungezin in de buurt, op vrijwillige basis en zo lang als nodig is. Alles op basis van onderling vertrouwen met als doel ouders ontlasten en sterker maken, parallelle veilige opvoedomgeving bieden en kinderen aandacht geven en stimuleren. Ook met als doel is om het netwerk van het vraaggezin uit te breiden.
Het moet eraan bijdragen dat kinderen veilig en gezond kunnen opgroeien in hun eigen gezin, samen opvoeden in buurten weer gewoner wordt en er minder kinderen terecht komen in (zware) jeugdzorg of een pleeggezin. Je zou je bijna afvragen waarom dit niet eerder werd uitgevonden.
Zelf was ik oprichter en jaren voorzitter van een buurtvereniging in mijn geboorteplaats. We besloten daartoe omdat huizen ver uit elkaar stonden en we meer binding probeerden te krijgen. Dat werd een succes. Ruim honderd huishoudens waren lid. De rol van de buurtvereniging was een andere, maar ook in die tijd leidde het ‘met elkaar praten’ tot binding en ook toen werd ook deze moeilijke zaken binnen een gezin weleens onderling gesproken. Ik voel dus de noodzaak.
Een pleidooi voor meer buurtverenigingen in Sliedrecht leg ik hier ook gelijk neer. Het geeft meer binding in de wijk, meer overleg en samen optrekken als zaken spelen. Samen maak je weer buurtfoto’s, die vroeger zo gewoon waren en waar je ook op wilde staan in de straat. Binnen zo’n buurtvereniging kan je het onderwerp buurtgezinnen zeer goed bespreken.
Nu maar hopen dat de gemeenteraad dit alles ook zo ziet. Misschien is er wel een belangrijke rol weggelegd voor de buurtmakelaar (via Stichting Welzijnswerk Sliedrecht).
Peter Donk
redactie Sliedrecht24
Let op! Een column bevat altijd een mening en mag prikkelen. Dit artikel staat dan ook op de pagina Opinie. Elke lezer mag een column aandragen (let op de column is echt een column en geen ingezonden brief.
Het onderwerp is de moeite van het bespreken, bespreekbaar maken(!) en verder doordenken zeker waard.
Ik heb er ook vragen bij:
De deskundigheid, de vertrouwelijkheid, de mogelijkheden om snel(ler) te reageren en eventueel
door te verwijzen.
En ja, over de drempel, die in Sliedrecht zeker voor een deel ook religieus bepaald is.