Soms noodzakelijk om even tot tien te tellen. Maar daar wil ik het eigenlijk nu niet over hebben…
De Kerkbuurt in Sliedrecht. (Foto Sliedrecht24)
Het is een regenachtige dinsdagmiddag. Herfst. Een goede bekende spreekt me deze middag aan op straat in Sliedrecht. “Wat een rot lucht hier, hè?” Inderdaad een strontlucht. In een seconde flitste het door mijn hoofd. Doelt hij op de werkzaamheden aan het riool hier in de straat of moet ik meer denken aan de chemische industrie ‘aan de overkant’. Terwijl de flits door mijn hoofd knalde, schakelde de man al verder. “Deze lucht is gezondheid! Onze gezondheid gaat eraan door DuPont!” Duidelijk! Geen woord Spaans! Die kant gaan we op! Hij maakte me duidelijk dat het niet zo best met hem ging en dat de chemische industrie daar weleens mee te maken zou kunnen hebben. Maar hij werd niet onderzocht door het RIVM. “Dat is jammer!” We namen afscheid van elkaar en gingen weer onze weg.
Inwoners zit het hoog dat de politiek de afgelopen jaren in hun ogen te weinig heeft gedaan aan het terugdringen van de gifuitstoot. De provincie Zuid-Holland heeft jaren ingestemd met vergunningaanvragen en verhoogde uitstoot. Je merkt dat de mensen weinig vertrouwen hebben in bestuurders, hen zelfs wantrouwen en dat zij niet daadkrachtig hebben opgetreden verwijzend naar de milieuschandalen van ‘de overkant’. Ondertussen groeit het verzet tegen Chemours / DuPont. Dan is er ergernis als een bestuurder het opneemt voor het chemieconcern. Deze week nog burgemeester Arno Brok (VVD) van de gemeente Dordrecht op de regionale omroep RTV Rijnmond. Hoewel de zorgen en kritiek van omwonenden terecht zijn volgens de burgemeester, zegt hij dat het ‘niet alleen maar kommer en kwel is’ bij DuPont. “Honderden, duizenden hebben door de jaren heen daar ook hun brood verdiend en zijn ook dankbaar geweest dat het een goede werkgever was.”
Allemaal voor waarheid aan te nemen. Maar ik voel wel mee met die man en zijn gezondheid. “Durf jij hier de lucht nog diep in te ademen”, vroeg hij mij daarstraks in het gesprek. Het voelde als een gewetensvraag. “Ik adem diep in”, vertelde ik hem. Hij wees met zijn wijsvinger naar zijn voorhoofd. Ik was gek! Eerlijk toegegeven…ik ben soms dagen op een locatie iets verderop, net voorbij Utrecht, en daar is de lucht toch voor mijn gevoel schoner. Alsof daar minder troep in de lucht zit. Daar durf je bewust diep in te ademen. Maar hier… de man bracht me aan het twijfelen en het riep bij mij vragen op.
Wat ademen we in? Is het chemiebedrijf daar schuldig aan? Komt het ook van elders? Is het gevaarlijk wat we inademen? Laat de overheid ons in het ongewisse? Worden er deals gemaakt, handjeklap, tussen bestuurders en chemiereuzen? Is er milieucriminaliteit? Worden we in het ootje genomen en merken we over 30 jaar pas de gevolgen? Wie vertelt ons de waarheid? Moet er niet veel meer onderzoek komen naar de gezondheid van ons Sliedrechters? Zijn wij slechter af dan anderen in Nederland als het om onze gezondheid gaat? Wie durft met een vuist op tafel te slaan? Moeten we zaterdag 5 november 2016 meelopen in de protesttocht naar de poort van het chemiebedrijf aan de Baanhoekweg?….
De telefoon gaat. “We spraken elkaar een uurtje geleden op straat. Wat ik vertelde, dat is toch zo?” De man zocht nog een bevestiging en vroeg toen. “Je gaat toch zaterdag 5 november 2016 mee protesteren? Ook al haalt het geen fluit uit, want ze gaan toch wel door met troep uitstoten.” Ja, ik ga mee, vertelde ik hem. “Met spandoek?” Nee. Dat niet. Ik hoorde een zucht aan de andere kant van de lijn. “Ga dan maar mee voor Sliedrecht24 en maak maar veel foto’s.” Dat ga ik doen!
Peter Donk
redactie Sliedrecht24
Dit zet je aan t denken. Mooi geschreven.
Eerlijk gezegd heb ik nooit begrepen waarom de burgers in Sliedrecht en omliggende gemeentes niet eerder veel kwaaier zijn geworden.
Blijkbaar word chemie al als zo vanzelf sprekend gevonden. Ik betrap mezelf ook erop dat je zoveel ‘dingen’ koopt en in huis haalt waar chemie voor nodig is. We werken er eigenlijk allemaal aan mee. Vaak onbewust, omdat we het simpelweg niet weten. We staan er te weinig bij stil. Zoveel producten zijn al zo’normaal’ voor ons in ons leventje.
Wat de waarheid is, willen wij eigenlijk niet weten. Dan zouden wij ons leventje radicaal moeten omgooien.
Ik denk namelijk dat er een milieu criminaliteit is. Trouwens ook in andere sectoren.
De macht en invloed van dit soort concerns is inmens groot. De plaatselijk politiek is tegen een betonmuur volgens mij opgelopen. Hebben gedaan wat zij konden en doen dat nog!
Ik loop mee omdat ik wil laten zien dat de grens al vele malen is overschreden en daar boos over ben. Ik heb het geluk geen ernstige PFOA waarde in mijn bloed te hebben.
Ik snap dat veel mensen daar hun brood verdienen en een ‘gemengd’ gevoel kunnen hebben.
Maar ergens is een grens.
Inwoners , loop mee, al is het maar om een statement te maken naar de overkant toe????