Het overkwam mij dinsdagavond na de raadsvergadering van de gemeente Sliedrecht. Gebruikelijk is dat in de informatieruimte in het raadhuis na afloop nog even wordt nagepraat onder het genot van een sterke of minder sterke drank. Ja, in het raadhuis wordt sterke drank geschonken en is een biertap! Ik ben van de jus d’orange en dus bestelde mijn favoriete drankje bij de barkeeper (tevens bode). De ambtenaar van dienst schonk een glas vol…
Ik had nog geen slokte genipt of een raadslid sprak me aan. Dit raadslid (ik laat maar even in het midden of het een man of vrouw was) vond me niet aardig! Ik vertelde meteen dat ik dat niet erg vond. “Ik wilde niet aardig worden gevonden, alleen door mijn familie en echte vrienden.” Het raadslid keek mij glazig aan. Het vervelende was, dat ik ook nog de burgemeester moest spreken, dus veel tijd om met het raadslid te praten, had ik niet. Ik brak dan ook het gesprek af, waarop dit raadslid mij waarschijnlijk nog minder aardig vond, vast arrogant en zeker zag bevestigd, wat het raadslid dacht en kort daarvoor had uitgesproken. De burgemeester heb ik nog gesproken, maar het raadslid niet meer. Ik heb dus nog geen idee, waarom het raadslid mij niet aardig vond!
Weet je, dat je als raadslid tegen een journalist zegt dat je hem niet aardig vindt, is niet verstandig. Ik zal er geen rancune aan over houden, maar er zijn vast collega’s die het anders opvatten. Eens komt er verkiezingstijd en nemen ze revanche. Ja, die bestaan! De meeste journalisten beschikken tenslotte over een ijzer geheugen.
Ik stoor me niet aan de opmerking van het raadslid. Vind het zelfs een bevestiging voor het geleverde werk, want een journalist hoort niet dik bevriend te zijn met een politicus. Daar mag wel wat afstand tussen zitten. En als je als journalist dingen schrijft en dus kaatst, kan je de bal verwachten. Kritisch of de waarheid schrijven, kan soms een boos gezicht opleveren. Ik maak het gelukkig zelden mee.
Peter Donk
redactie Sliedrecht24